O wee, dat lastige draadje

Op 9 mei 1994 schreef een buurmeisje het volgende gedichtje in mijn poëzie-album:

Mirjam zat druk te naaien
op haar neus een grote bril
Maar o wee, dat lastige draadje
dat niet in het oogje wil.

Ik weet nog dat ik daar toen erg om moest lachen. Ik kon me dit scenario absoluut niet voorstellen. Om te beginnen was ik toen niet brildragend. Daarnaast vond ik handwerklessen op de basisschool (9 mei 1994 zat ik in groep 7) vreselijk. Dat gepiel met kleine draadjes. Duffe kussentjes borduren, lapjes breien, niet aan mij besteed. Ik ging liever met de jongens 'handenarbeid' doen. Zagen, timmeren, enz... De poppen liet ik thuis links liggen, dat was het terrein van mijn zusjes. Nee, ik zag mezelf - als ik later groot zou zijn - nog niet met een grote bril op mijn neus een draadje door het oog van een naald rijgen.

Inmiddels zijn we bijna 20 jaar verder. Aan het eerste deel van het scenario voldoe ik al zo'n 10 jaar - ik ben inmiddels brildragend. Momenteel is die bril zelfs een redelijk groot exemplaar. Nu ik weer regelmatig achter de naaimachine zit, denk ik vaak aan dit gedichtje. Elke keer als ik het draadje door het oogje van de naald moet rijgen, om precies te zijn! Dit is bijna een van de meest frustrerende bezigheden tijdens het naaien!