W.I.P. Wednesday

Vorige week vroeg de dochter: 'Mama kan ik mijn tas al meenemen naar school? Dan kan ik aan iedereen vertellen dat jij die hebt gemaakt'. Tot haar grote teleurstelling kon dat nog niet. Ik ben er nog steeds mee bezig. Niet dat het patroon zo ingewikkeld is, maar vooral omdat ik het mezelf graag moeilijk maak. In plaats van me gewoon aan het patroon te houden, zonder extra's, wil ik meteen van alles toe voegen. Zoals een zakje aan de voorkant. Zakjes aan de zijkant en een zak binnenin. En daar komt dan bij dat ik alles ook perfect wil doen... Ik ben al een heel eindje. De buitenkant zit al bijna in elkaar. Dus hopelijk - als alles een beetje meewerkt (lees: de zoon zich aan zijn middagdutjes houdt, de dochter braaf speelt / op school zit) - is de tas eind deze week, of na het weekend, klaar...

Last week the daughter asked: ' Mom, can I take my bag to school? So, I can tell everyone you made it!'. She was disapointed to hear she couldn't. I'm still working on it. It isn't becouse the pattern is difficult, but becouse I like to make it hard for myself. In stead of following the pattern, without any extra's, I'll add some extra's. Like a pocket on the front. Pockets on the sides and a pocket inside. And on top of that, I want to do everyting perfect... I'm making progress on the bag. The outside of the bag is nearly finished. So hopefully - if everyting works with me (read: the son is sleeping when he should have his afternoon nap, the daughter playes nice / is at school) - the bag is finished by the end of the week, or after the weekend...